Չապաքինված ցավը փոխանցվում է

Հայոց ցեղասպանությունից հարյուր տարի անց սոցիալական հոգեբանները փորձում են վերլուծել վերապրածների և զոհերի սերունդների հոգեբանական և հոգեախտաբանական վիճակը, հետազոտել սթրեսի հետվնասվածքային խանգարումները և դրանց հեռավոր հետևանքները` արտացոլված տարբեր հիվանդություններում: Ի՞նչ է միջսերնդային հիշողությունը, ինչպե՞ս և ինչո՞ւ է փոխանցվում: Թեման քննարկում են ԵՊՀ Սոցիալական հոգեբանության ամբիոնի դոցենտ Սյուզան Սարգսյանը և «Դիալոգ» ՀԿ հոգեբան Արմինե Վահանյանը:

 

Աղբյուրը՝ shoghakat.am

ԱՍՏԾՈ ՈՂՈՐՄԱԾՈՒԹՅՈՒՆԸ. ԴԻՎԱՀԱՐ ՏՂԱՅԻ ԱԶԱՏԱԳՐՈՒՄԸ

Սույն պատմությունն իրական է,
պատմությունը պատմողի ցանկությունն էր
մարդկանց հաղորդ դարձնելու
մեր օրերում Աստծու կատարած
հրաշքին ու ողորմածությանը:

ք. Երևան, 2017թ.

                                                                                       ***

«… առե՛ք հավատի վահանը,
որով պիտի կարողանաք հանգցնել
չարի բոլոր մխացող նետերը» (Եփես. 6:16)

                           

Ջակոբելլո դել Ֆիորե, Միքայել հրեշտակապետը հաղթում է սատանային, 1421 թ.

Այս պատմությունը պատահեց որդուս հետ երկու տարի առաջ: Տղաս բողոքում էր սրտի ծակոցներից, բայց բժշկական հետազոտությունները ոչինչ ցույց չէին տալիս, բժիշկների կատարած էլեկտրասրտագրության (ռուս. ЭКГ) թուղթը դուրս էր գալիս առանց որևէ արձանագրության: Ի վերջո հայտնվեցինք Ս. Գրիգոր Լուսավորիչ հիվանդանոցում: Տղաս գալարվում էր, գիտակցությունը կորցնում: Ոչինչ չէր պարզվում: Հետո սկսեց չհիշել. հարցնում էր՝ ով է ինքը, քանի տարեկան է, անունն ինչ է: Շատ հուսահատ էինք…

Մի անգամ քույրս, գալով հիվանդանոց, իր հետ բերեց մեր տատիկի հին Կիպրիանոս աղոթագիրքը: Սկսեց աղոթքներ բարձրաձայն կարդալ: Երբ սկսեց կարդալ «Վասն կապանաց դիւաց…» աղոթքը, տղաս հարձակվեց նրա վրա, որպեսզի պատռի գիրքը, գազանի ձայներ արձակելով և մատները տարօրինակ ժեստով վեր պարզելով՝ սկսեց խոսել ինչ-որ անհայտ լեզվով: Մոտավորապես հասկացանք, որ դա նրա մոտ ոչ թե հիվադության նախանշաններ, այլ գերբնական երևույթ էր:

Աստծո կամոք շատ արագ գտանք դիվահալածության կարգ կատարող քահանային: Յոթանգամյա կարգ կատարելուց հետո դևը հանգիստ թողեց երեխայիս: Կարծում էինք, թե դա վերջն էր, բայց հետագայում պարզվեց, որ կար շատ լուրջ պատճառ, թե ինչու դևը նրան չթողեց, ինչի մասին տեղյակ չէր ո՛չ քահանան, ո՛չ էլ մենք… դեռ երկար ճանապարհ ունեինք անցնելու:

Պաշտպանենք մեր մերձավորներին հույզերի հմուտ վաճառականներից

    Ի՞նչ է աղանդը կամ ո՞վքեր են աղանդավորներ… Այս հարցին են անդրադարձել «Աղանդ» (“Секта”) գեղարվեստական ֆիլմի հեղինակները (ռեժիսոր` Վալերի Դևատիլով):

    Ֆիլմը պատմում է, թե ինչպես մարդը կյանքի դժվար պահերին խաբվելով, կարող է սփոփանք գտնել անծանոթ մարդկանց շրջապատում, ովքեր խոսում են միայն «սիրո և ճշմարտության» մասին: Իսկ ավելի ուշ նա գիտակցում է, թե ինչ է իրականում թաքնված այդ «սիրո և ճշմարտության» ետևում…

Ամուսնաընտանեկան կյանքի քրիստոնեական մոդելի հոգեբանական կողմը

Հաճախ անդրադառնալով ընտանիքի ընդունելի մոդելին՝ մենք այն նույնացնում ենք էթնիկ բովանդակության հետ: Բայց մի՞թե ընտանիքի քրիստոնեական մոդելը համընդհանուր չպիտի լինի հասարակության համար՝ անկախ էթնիկ առանձնահատկություններից, որպես ընտանիքի հոգևոր, հոգեկան և ֆիզիկական առողջության համալիր ապահովում:

«ՎԷՄ» ռադիոկայանի «Աշխարհայացք» հաղորդաշարի հյուրն է  «Դիալոգ» ՀԿ հոգեբան Արմինե Վահանյանը: Հաղորդումը վարում է Արաքս Պողոսյանը:

 

Աղբյուրը՝ vem.am

Կարդացե՛ք նաև Աղանդները ստեղծում են կեղծ ընտանեկան արժեքների մթնոլորտ

Հոգեկան առողջության վտանգումը կրոնական հողի վրա

Ինչպիսի ներգործություն կարող է ունենալ անհատի հոգեկան աշխարհի վրա կրոնական աղանդը: Անհատի հոգեկան առողջության կորուստը արդյո՞ք չի վտանգում ընտանիքի՝ որպես սոցիալական ինստիտուտի, նաև պետության անվտանգությունը, և ովքեր են շահագրգռված հոգեորսության ձեռնարկումով: Կարելի՞ է ասել, որ աղանդները վտանգավոր են նրանով, որ դրանցից յուրաքանչյուրը կարծես առանձին պետություն լինի պետության ներսում՝ իր սեփական կանոններով և օրենքներով, որոնք հաճախ հակասում են պետության օրենքներին: Աղանդները աղավաղում են անհատին, շահագործում նրա անհատականությունը, հավակնում են անհատի կյանքում փոխարինել նրա ընտանիքին և դուրս մղել նրանից ընտանեկան արժեքները։

«ՎԷՄ» ռադիոկայանի հյուրերն են  «Դիալոգ» ՀԿ նախագահ Ալմաստ Մուրադյանը և հոգեբան Արմինե Վահանյանը:

 

Աղբյուրը՝ vem.am

Կարդացե՛ք նաև Եհովայի վկաները և նրանց գործունեությունը Հայաստանում. մաս I

Դիվահարության ուղղադավան ընկալումները

Դևերը մեր դեմ պատերազմում են

կա՛մ մեր անհոգության պատճառով,

 կա՛մ մեր հպարտության,

կամ էլ` որովհետև մեզ նախանձում են:

Ս. Հովհաննես Սանդուղք

Ֆրանցիսկոս Գոյա, Ս. Ֆրանցիսկոս Բորջիան հալածում է դևերին մահացողի միջից

Դիվահարության երևույթը ծանոթ է շատերին. ոմանք լսել են դրա մասին, ոմանք ականատես են եղել, մյուսներն էլ՝ անմիջականորեն ենթարկվել են այդ թշնամական հարձակմանը:

«Դիվահարություն» (անգլ. demonic possession, ռուս. одержимость, бесноватость) բառի հիմքում ընկած է իրանական ծագում ունեցող dev արմատը¹: Դիվահարությունը դիվահար լինելն է, չար էակների՝ դևերի, ազդեցությունը կրելն է: Հայերենում որպես այս երևույթի հոմանիշներ օգտագործվում են հետևյալ բառերը՝ ընկնավորություն², լուսնոտություն, այսահարություն, դիվաբախություն, այսոտություն, թեփոտություն, դիվազգեցություն³, դիվալլուկ լինել⁴, չար քնի դիպած, դիվոտություն:

Դիվահարությունը տարբերվում է դիվազդեցությունից։

Դիվազդեցության ժամանակ դևերը կարող են ներազդել մարդու վրա տարբեր կրքերի միջոցով, որի հիմնական նպատակն է մարդուն դեպի մեղքը դրդելը։ Այս դեպքում մարդն իշխանություն ունի սեփական արարքների վրա, և փորձությունը կարելի է հաղթահարել աղոթքով, հոգևոր կյանքով ապրելով, եկեղեցու ծեսերին մասնակցելով և քրիստոնեական բարոյական արժեհամակարգին հետևելով։ Դիվազդեցության երևույթներից են համասեռամոլությունը, խաղամոլությունը, ալկոհոլամոլությունը, թմրամոլությունը

Կարելի է խոսել աղանդների անդամության առնվազն 3 մակարդակների մասին

Աղանդների թվի մասին խոսելը չափազանց դժվար է, որովհետև կարելի է խոսել անդամության առնվազն 3 մակարդակների մասին, որոնք պայմանականորեն կարելի է պատկերել 3 համակենտրոն շրջանակներով։ Ներքին շրջանակը «պրոֆեսիոնալ» աղանդավորներն են. դրանք այն մարդիկ են, որոնք իրենց ապրուստը վաստակում են միմիայն այդ գործունեությամբ։ Դա ղեկավար դասն է, բարձրագույն օղակը՝ տարբեր տեսակի միստիկ բժիշկներ, էքստրասենսներ, արևելյան մարտարվեստ և յոգայի մարմնամարզություն դասավանդողներ և այլն։ Իրականում այդպիսի մարդիկ ավելի շատ են, քան կարելի է պատկերացնել. օրինակ՝ արևմտյան լրատվամիջոցներից տեղեկանում ենք, որ նրանց թիվը 1.5-2 անգամ գերազանցում է ավանական Եկեղեցիների ծառայողների թվին… 1996 թ. մի հանրահայտ աղբյուրում այսպիսի թվեր էին բերվել. Ռուսաստանում կան 400-500 հազար տարբեր տեսակի մոգեր, միստիկ բժշկողներ, էքստրասենսներ, որոնցից 100 հազարը Մոսկվայում են։ Այստեղից կարելի է եզրակացնել, թե ինչպիսի ուժի պետք է դիմակայել։

Հաջորդ շրջակակն ավելի լայն է։ Դրանք այն աղանդավորներն են, որոնք ժամանակը մշտապես անցկացնում են տվյալ աղանդում, ապրում են այնտեղ, իրենք իրենց անվերապահորեն նվիրել են աղանդավորական գործունեությանը։ Այս շրջանակը շատ ավելի նեղ է, քան կարելի է պատկերացնել։ Այդպիսի «լիադրույք» աղանդավորներն այնքան շատ չեն և հաճախ գտնվում են մշտական հոսքի մեջ՝ տեղափոխվելով մեկ աղանդից մյուսը։ Գրեթե բոլոր ժամանակակից տոտալիտար աղանդները, քիչ թե շատ րափով, մարդու գիտակցությանը լուրջ վնաս են հասցնում և մարդն ինքնուրույն կյանք վարելու անընդունակ է դառնում։ Մարդուն այդտեղից դուրս բերելու և բուժելու համար անհրաժեշտ է լինում վերականգնման երկարատև շրջան անցնել։ Շատերը, այս կամ այն պատճառովմ իրենց արդեն իսկ խեղած աղանդից դուրս հայտնվելով, չեն կարողնում գտնել իրենց տեղը կյանքում, չեն կարողանում կողմնորոշվել, թե որտեղ կիրառեն իրենց ուժերը. բոլոր տեսակի սոցիալական կապերը խզված են, հետ են վարժվել ինքնուրույն որոշումներ կայացնելուց, իսկ այն ունակությունները, որոնց տիրապետում էին, վաղուց արդեն կորցրել են։ Տվյալ ֆենոմենը հոգեբանների կողմից մանրամասն լուսաբանված է։ Ենթադրենք, մարդն աղանդ է գալիս 20 տարեկանում։ Հեռանալով այնտեղից 20 տարի անց՝ 40 տարեկան հասակում, նա հոգեբանորեն և հուզականությամբ մնում է 20 տարեկան. հասակում նորից որևէ բան սկսելը շատ դժվար է լինում, եթե ոչ անհնար։ Եվ հուսահատված, նա կա՛մ վերադառնում է իր հին կետին, կա՛մ էլ տեղափոխվում է մեկ այլ աղանդ։ Եվ աղանդի անդամների այսպիսի հոսունության հաշվին՝ աղանդավորների քանակն ավելի մեծ է թվում, քան իրականում կա…

Աղանդավորների ամենամեծ շրջանակը երրորդն է՝ աղանդավորական շարժման մեջ մասամբ ներքաշված մարդիկ… Դրանք այն մարդիկ են, որոնք ժամանակ առ ժամանակ այցելում են յոգայի դասախոսությունների, իսկ որևէ հիվանդության դեպքում կարող են դիմել որևէ էքստրասենսի կամ էլ հեքիմի, դիմում են գուշակների, կազմում բախտացույցներ, մասնակցում որևէ աղանդի ժողովի, բայց նաև՝ լինում այլ ժողովներում, լսում էզոթերիկայի դասընթացներ, նաև կարդում օկուլտային գրականություն և այլն։ Դրանք մարդիկ են, որոնք ֆոն են ստեղծում աղանդների բարենպաստ գոյատևման համար. այն պղտոր և սնուցող մթնոլորտը, որտեղ աղանդները կարող են աճել և բազմանալ։ Եվ անհրաժեշտ է, որ մենք աշխատանք տանենք հիմանակնում այս շրջանակի մարդկանց հետ, որպեսզի աղանդավորներին թույլ չտրվի այստեղից նոր կադրեր հայթայթել։

Ըստ Ալեքսանդր Դվորկինի «Տոտոլիտար աղանդներ» գրքույկի, Երևան, «Հայաստան», 2001

Կարդացե’ք նաև Ինչպիսի՞ քայլեր պետք է ձեռնարկել՝ խուսափելու համար աղանդների զոհը դառնալուց

Հրաշքներն աղանդներում կամ Սատանայի հզոր զենքերից մեկը

Բազմաթիվ հակասություններ առաջացնող այս թեմային անդրադառնալու առիթ հանդիսացավ մոտ 6 ամսից ավել քաղաքում բաժանվող հայտարարությունը այն մասին, որ մի կազմակերպություն բուժում է անբուժելի հիվանդություններ, անեծքներ, դեպրեսիաներ և այլն (տես` նկարները): Շատ աղանդների այցեքարտն է դարձել բժշկությունների գովազդը, ընդ որում սովորական հիվանդություններից արդեն չեն բուժում, միայն ծանր, անբուժելի հիվանդություններ, հետո անեծքներ, հոգեկան խանգարումներ, դեպրեսիաներ: Նախ և առաջ` ստացվում է, որ բոլոր խնդիրները այս աղանդում լուծվում են: Մի քիչ տարօրինակ է, քանի որ անգամ Հիսուս Քրիստոսի երկրային կյանքի ընթացքում ոչ բոլոր հիվանդները բժշկվեցին և ոչ բոլոր խնդիրները վերացան երկրի վրայից: Այս առիթով վերլուծությունները թողնում ենք ընթերցողի դատին:

Ո՞րն է աղանդի համար բժշկություններով մասսայական PR անելու նպատակը: Առաքելական եկեղեցին քարոզում է խաչյալ և հարուցյալ Քրիստոսին, ուղղորդում է մարդուն դեպի փրկություն, իսկ մարդու հոգևոր կայացման, կենդանի Աստծո հետ նրա հարաբերությունների ընթացքում կարող են կատարվել տարբեր հրաշքներ և բժշկություններ, սակայն եկեղեցին երբեք փրկության համար առաջնային նպատակը չի դնում բժշկությունը: Պողոս առաքյալն իր Ա Կորնթացիս նամակում գրում է. <<Բայց արդ, մնում են հավատ, հույս և սեր. Սրանք՝ երեքը. և սրանցից մեծագույնը սերն է>>Ա Կորնթ.13.13:

Աղանդը եկեղեցուց տարբերվում է նրանով, որ Աստվածաշնչից դուրս է բերում առանձին գաղափար, կտրում կոնտեքստից, իրենց համար այն դարձնում հավատքի առկայության խորհրդանիշ և դրա շուրջ իր քաղաքականությունը կառուցելու հետևանքով սկսում տարբերվել Եկեղեցուց ու այլ աղանդներից: Այսպես, Եհովայի վկաները առաջ են քաշում Աստծո «Եհովա» անվան գաղափարը, խարիզմատիկ շարժումները`իբրև թե Սուրբ Հոգու ներգործությունը, հոգեգալստականները` օտար լեզուներով խոսելը, ադվենտիստները` շաբաթ օրվա գաղափարը և այլն: Աղանդավորները փորձում են այս ժամանակահատվածում իրադրային կրկնօրինակել այն կյանքը, որը նկարագրված է Նոր Կտակարանում` իրենց համեմատելով Հիսուսի և առաքյալների հետ, փորձում են մարդկանց խաբել, թե իբր իրենք օժտված են նույն շնորհներով և կարող են նույն հրաշքներն ու բժշկությունները կատարել: Հին և Նոր Կտակարաններում բազմաթիվ են բժշկությունները: Քրիստոս իր երկրային կյանքի ընթացքում բազում բժշկություններ է կատարել ու այդ շնորհը փոխանցել է առաքյալներին, և դրանց մի մասը նկարագրված է Աստվածաշնչում: Սակայն պետք է հասկանալ, որոնք են Քրիստոսի կատարված, եկեղեցում կատարված և աղանդներում կատարված բժշկությունների տարբերությունները և ինչպես ստուգել դրանց իսկությունը:

Շատերն են սկսում Աստծուն փնտրել այն ժամանակ, երբ ունեն ընտանեկան խնդիրներ, հիվանդություններ, հիասթափություններ, և այդ փնտրտուքի ժամանակ է մարդ շատ հաճախ հանդիպում Աստծուն, սկսում մտածել իր ապրած կյանքի, մեղքերի, սխալների մասին, որոնք խնդիրների և հիվանդությունների պատճառ են դարձել և հեռացրել են Աստծուց: Հաճախ պատահում է, որ մարդը չի կարողանում ինքնուրույն վերլուծել իր խնդիրները և օգնության կարիք է զգում: Այդ ժամանակ նա փնտրում է մեկ այլ մարդու, ով կարող է իրեն օգնել: Եթե պատահում է, որ այդ օգնությունը ուղղափառ եկեղեցում է գտնում, ապա նա կկարողանա հավատքի ճշմարիտ ճանապարհով քայլել: Սակայն երբեմն պատահում է, որ մարդիկ իրենց խնդիրների լուծման նպատակով վերոհիշյալ գովազդների շնորհիվ հայտնվում են աղանդներում: Ինչու՞: Դա կարող է չիմացության արդյունք լինել կամ մոտ մարդու ուղղորդման, սակայն հաճախ պատահում է նաև, որ մարդը հեշտ ճանապարհ է փնտրում իր խնդիրներից ազատվելու համար: Եկեղեցին հենց սկզբից հորդորում է աղոթք անել, պատարագների հաճախել, պահք պահել, խորհել սեփական մեղքերի մասին, ապրել քրիստոնեական կյանքով, իսկ մարդը միշտ փորձում է գնալ ավելի հեշտ ճանապարհով: Ուրիշները կաղոթեն` ինքը կբժշկվի, խնդիրները կլուծվեն: Հենց այդ հեշտասիրությունն է նաև պատճառը խնդիրների լուծումը փնտրել ոչ թե սեփական արարքների մեջ, այլ հետևել բախտագուշակների և աստղագուշակների խորհուրդներին: Երբ Քրիստոս բժշկում էր մարդուն, դա հրավեր էր գնալու Իր ետևից, ապրելու նոր կյանքով` առանց մեղքերի: Սակայն պատահում է նաև, որ բժշկված մարդը նորից վերադառնում է իր մեղավոր կյանքին: Առաքյալները Քրիստոսից բժշկության շնորհը ստացան ի թիվս մյուս շնորհների, որոնք առաքելական հաջորդականությամբ փոխանցվեցին Քրիստոսի եկեղեցուն: Առաքելական եկեղեցում կատարվել են և կատարվում են բազմաթիվ բժշկություններ և հրաշքներ, և շատերը մեղադրում են եկեղեցուն, որ այն չի գովազդվում, դրա մասին չի խոսվում հանրորեն: Պետք է այդ առիթով հիշենք, որ Հիսուս Քրիստոս Իր կողմից բժշկվածներին պատվիրում էր այդ մասին չպատմել, իսկ աղանդավորները ոչ միայն փողահարում են իրենց «բժշկությունների» մասին, այլ նաև գովազդային արշավ են կազմակերպում: Աղանդավորները անդադար պատմելով «բժկություններ»-ի մասին, մոռանում են ընդհանրապես խոսել հոգու փրկության կարևորության մասին:

Աստծուց իրական բժշկություն ստացած մարդը կարող է վկայել, թե ինչքան դժվար է այդ անձնական, անհատական փորձառության մասին պատմել և խոսել ուրիշների հետ, մեկ-երկու մոտ մարդու կարող ես պատմել քեզ հետ կատարվածի մասին: Իսկ աղանդավորական կառույցներում շատ անգամ ենք տեսնում տեսանյութեր այն մարդկանց հետ, որոնք իբրև թե բժշկվել են տարբեր ծանր հիվանդություններից և գովաբանում են տվյալ քարոզչին և իր շնորհները: Երբ դիվահարները բժշկվում են Հայ Առաքելական եկեղեցում, այդ մարդիկ ներքին խոնարհությամբ և փառաբանությամբ են լցված առ Աստված, գիտակցում են իրենց կյանքի մեղքերը և դժվար թե կարողանան դա գովազդի առարկա դարձնել: Խարիզմատների մոտ մարդիկ խմբով են վազում դիվահարության աղոթքներին և անմիջապես աղոթքից հետո գոռում-գոչում են իրենց բժշկության մասին և հաջորդ քայլն է դառնում իրենց խորհուրդներով նոր հետևորդներ բերեն տվյալ կազմակերպություն: Առաքելական եկեղեցում բժշկվածը հստակ գիտակցում է, որ բժշկություն տվողը Աստված է, ոչ թե մարդը: Յուրաքանչյուր քահանա գիտակցում է իրեն տրված շնորհի մասին, սակայն բժշկվելու պատասխանատվությունը միայն իր վրա չի, այլ կախված է առավելաբար Աստծուց, ապա տվյալ անհատի հավատքից, նրա անցած ճանապարհից: Աղանդավորական կառույցներում հաճախ ես ականատես լինում, թե ինչպես է որևէ քարոզիչ իրեն հայտարարում դիվահալած, առաջին պատահած մարդուն, որի անունը անգամ չգիտի, ընտրում դահլիճից և սկսում բժշկել, և այդ մարդը, որն առաջին անգամ է եկել և ընդհանրապես Աստծո մասին չի լսել, հանկարծ «բժշկվում» է: Կամ մարդ, որն առաջին անգամ է եկել հավաքին և քաղցկեղ ունի` անմիջապես դահլիճում «բուժվեց»: Իսկ ո՞վ ստուգեց` որևէ բժիշկ այդ պահին արձանագրե՞ց արդյունքները: Եվ վերջ ի վերջո կան հիվանդություններ, որոնք մարդուն տրված փորձություն են հոգևոր կյանքի զորացման համար, հավատքի ամրապնդման, որոնք պատահում են նաև փորձառու և հզոր հավատք ունեցող քրիստոնյաներին: Շատ սուրբեր կան, որոնք երկար ժամանակ հիվանդ են եղել և մահացել են անբուժելի հիվանդություններից: Ի՞նչ է, ճգնավոր սրբի հավատքը ավելի պակա՞ս էր, քան հետևորդների հաշվին ցոփ ու շվայտ կյանքով ապրող անհայտ քարոզիչներինը:  

Իսկ ի՞նչ է իրականում բժշկության անվան տակ կատարվում աղանդներում: Նախ և առաջ` բժշկության խոստումը սատանայի զենքերից մեկն է, հաշվի առնելով մարդկային ֆիզիկական տկարությունը: Յուրաքանչյուր հավատացյալ գիտի, որ սատանան ստության հայրն է և իր կարևոր նպատակներից մեկը Քրիստոսին իրենով փոխարինելն է և այդպիսով մարդուն շեղելը ճշմարիտ ճանապարհից: Սատանան կարող է հիվանդություն առաջացնել մարդու մոտ` հետագայում բժշկության տպավորություն ստեղծելով, դիվահարել, ապա իմիտացիա անել, թե իբր այսինչ քարոզիչը բժշկել է` դիվահալածության շոու ցուցադրելու նպատակով, մարդու սրտի ակնկալիքով աղոթքի պատասխան տալ և այլն, և այդ ամենը, միայն նրա համար, որ հեռացնի եկեղեցու` հետևաբար Քրիստոսից: Մատթեոսի ավետարանում կարդում ենք. <<Ո՛չ ամեն մարդ, որ ինձ Տե՜ր, Տե՜ր է ասում, երկնքի արքայություն կմտնի, այլ նա՛, ով կատարում է կամքն իմ Հոր, որ երկնքում է: Այն օրը շատերն ինձ պիտի ասեն.<<Տե՜ր, Տե՜ր, չէ՞ որ քո անունով մարգարեացանք և քո անունով դևեր հանեցինք և քո անունով բազում զորավոր գործեր արեցինք>>: Եվ այն ժամանակ նրանց պիտի ասեմ. <<Ես ձեզ չեմ ճանաչել, հեռու կացե՛ք ինձանից ամենքդ, որ անօրինություն եք գործում>> Մատթեոս 7.21-23: Հակառակ Հիսուսի այս խոսքերին՝ աղանդավորները բժշկություններն իրենց սին հավատքի ճշմարիտ հավատք լինելու մասին վկայություն են համարում: Մեղքի մեջ կուրացածները չեն գիտակցում եկեղեցու դերը, բայց սատանան շատ լավ գիտի եկեղեցու տեղը մարդու փրկության գործում: Աստծուն չհավատացող անհավատը, չի հավատում նաև սատանայի գոյությանը:

Երկրորդն ինքնաներշնչանքի մեծ ուժն է, որն ունի մարդ: Ինքնաներշնչումը հոգեկան ինքնակարգավորման մեխանիզմներից մեկն է: Հոգեբույժներն օգտագործում են մարդու ներշնչվողությունը բուժման, անձնային խնդիրների լուծման, բարդույթների, վնասակար սովորությունների և վախերի դեմ պայքարի համար:

Եվ երրորդը` մարդն իսկապես հնարավոր է հզոր հավատք ունենա, սակայն այդ պահի սխալ տեղում լինի, և Աստված Իր ողորմությամբ տալիս է մարդուն աղոթքի պատասխանը, սակայն մարդուն մնում է ճիշտ ճանապարհ ընտրել: Աղոթքի միջոցով մարդը մոտենում է Աստծուն, կարողանում է տեսնել այն ճանապարհը, որով կստանա բժշկությունը և այդ ճանապարհը հաճախ տանում է մասնագետ-բժիշկների մոտ, որոնք Աստծո գործակիցներ են հանդիսանում կատարելով իրենց մասնագիտական պարտքը:

Ուղղափառ հավատքը հոգևոր ճանապարհ է, որը պետք է քայլել մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի հետ և այդ ճանապարհին շատ ավելի մեծ և սքանչելի հրաշքներ են կատարվում, քան ֆիզիկական հիվանդություններից բժշկումը:

Ալմաստ Մուրադյան

Կարդացե՛ք նաև Ցանկացած աղանդի սկզբունքն է՝ մարդուն ներքաշել իր մեջ նախքան նա որևէ բան կիմանա իր մասին /մաս I/

Հոգեբանները՝ մտավոր և հոգեկան առողջության հիմքերի մասին (13 կետեր)

Ներկայացնում ենք 13 կետերից բաղկացած մտավոր և հոգեկան առողջության հիմքեր, որոնք մշակվել են քրիստոնյա հոգեբանների կողմից և ուղղված են նախ և առաջ այն մարդկանց, ովքեր ուզում ենք փոխել իրենց կյանքը և ազատվել կախվածություններից և/կամ անհատի անցանկալի ազդեցությունից, ինչպես նաև վերանայեն իրենց ներքին համոզմունքները։ Սակայն հիշեք, մտավոր փոփոխության վրա պետք է աշխատել, որպեսզի միտքը ապահովի հոգեկան առողջությունը։ Փոփոխությունը չի գալիս մեկ օրում, սակայն առանց ներքոհիշյալ մոտեցումների և նրանց առօրյա օգտագործման դժվար կլինի ապրել լիարժեք կյանքով, որի կարիքը մենք բոլորս ունենք.